دزد کیفم را زد

دزد کیفم را زد ، آن هم در بوستون . باور می کنید؟ نمی دانید چه قدر حالم گرفته شد. من از آن دست آدم هایی هستم که یک رابطه عاطفی با اشیا و یادگاری هایم برقرا ر می کنم . یک کیف قرمز نسبتا بزرگ و خوشگل داشتم که همه یادگاری های کاغذی ام را در آن جمع کرده بودم به همراه یکی از عکس های مامان که خیلی ازآن عکس خوشم می آمد، یک عکس کاملا طبیعی ازمامانم که نگاه کردن به آن بهم آرامش می داد. گواهینامه رانندگی ام هم داخل این کیف بود . من هنوز هم نمی دانم که این اتفاق چه طوری رخ داد. عصر روزی که برای گردش به بیرون رفته بودیم ، وقتی در کیفم راباز کردم یک مرتبه متوجه شدم که کیف پولم نیست . ساکهایم را هم گشتم اما پیدایش نکردم. فکر کردم که در هتل جا گذاشته ام . دوستمان بلافاصله با هتل تماس گرفت و پرس و جو کرد اما آنجا نمانده بود. هرچی داخل کیف دستی ام داشتم بیرون ریختم و متوجه شدم که یک قرآن کوچک با جلد چرمی که یکی از دوستانم بهم داده بود ، نیست . آن موقع حدس مان به یقین تبدیل شد . جلد چرمی قرآن ، دزد خارجی را به اشتباه انداخته بود و آن راهم بلند کرده بود. ظهر آن روز ما در یک رستوران غذا می خوردیم و من کیفم راروی دسته صندلی آویزان کرده بودم و درست پشت صندلی من محل رفت و آمد بود ، فکر می کنم که آنجا کیفم را زدند . وای که چه قدر غصه اش را خوردم. خوشبختانه پاسپورتم که در همان کیف دستی ام بود ، سرجایش بود وگرنه کلی به دردسر می افتادم . 200 دلار ناقابل هم داخل کیفم داشتم که آن هم پرید. ما را باش که فکر می کردیم فقط در کشور خودمان کیف زن و جیب بر هست