من دوچرخه سواری بلد نیستم

راستی شما ها همه دوچرخه سواری بلدید ؟ بهم نخندید اما اگر بخواهم باهاتون صادق باشم ، من دوچرخه سواری بلد نیستم ! یعنی بلدم اما بعد از دو رکاب ، نه فقط کنترل را از دست می دم بلکه چپه میشم و می افتم . زمان بچگی ام ، یکی از برادرهایم که خیلی فنی و مبتکر است ، با جوش دان چند تیکه لوله آهنی و وصل کردن تسمه و رکاب یک دوچرخه زوار در رفته به آن ، سه چرخه خوشگلی را درست کرده که همه پسرهای کوچه مان عاشق سوارشدنش بودند . نمی دونم چرا درست سرظهر حس سه چرخه سواری ام گل می کرد . همین که به سر کوچه پشتی مان می رسیدم شلوارم گیر می کرد به تسمه سه چرخه که البته زیادی شل بود، و نه تنها می افتادم بلکه با مکافات ، دمپای شلوارم را از لای گیره های سه چرخه می کشیدم بیرون و اکثر اوقات ، لنگان لنگان و آویزان شده با تسمه سه چرخه بر می گشتم خانه . این بود که ما نه دوچرخه داشتیم و نه دوچرخه سواری یاد گرفتیم .( داخل پرانتز این را اضافه کنم که البته من فکرمی کنم کسانی که با من هم سن و سال هستند و البته از طبقه مرفه نبودند ، در بچگی دوچرخه نداشتند. تا همین بیست و شش ، هفت سال پیش ، دوچرخه بیشتر کارکرد وسیله نقلیه را داشت تا اینکه وسیله تفریح و بازی بچه ها باشه ) بعدها، این حرف الکی را که می گفتند" هر کس خوب دوچرخه سواری بلد نباشه ، ماشین سواری را یاد نمی گیره " زیاد می شنیدم و کلی غصه می خوردم که نکنه رانندگی یاد نگیرم. اما باور کنید در امتحان رانندگی که باخواهرم همزمان داشتیم ،هر دو، دفعه اول قبول شدیم ! جالب تر این که حدودا 8 سال قبل شهرداری منطقه 5 تهران یک مسابقه دوچرخه سواری خبرنگاران گذاشته بود و من به همراه 4 خبرنگار زن در این مسابقه شرکت کردم . من از میان چهار نفر خبرنگار زن که واقعا دوچرخه سوار و یک پا ورزشکار بودند ، نفر چهارم شدم و ناگفته نماند که یک لوح تقدیر و یک ساعت دیواری جایزه گرفتم که هنوز هر دوی آنها را در ایران حفظ کرده ام ! چرا این چیزها یادم افتاد به خاطر مسابقه دوچرخه سواری امروز در بثل. اسمش مسابقه بود اما بهانه ای بود برای دورهم جمع شدن بزرگترها و آموزش به کوچکترها که موقع دوچرخه سواری حتما کلاه ایمنی استفاده کنند .بچه های سه ، چهار ساله با سه چرخه و بچه های بزرگتر با دوچرخه در یک محیط نسبتا کوچک در هر طرف که دلشان می خواست دوچرخه بازی می کردند نه اینکه مسابقه بدهند . بعد به همه بچه ها کلاه ایمنی دادند تا حتما موقع دوچرخه سواری استفاده کنند.در یک قسمت هم دوچرخه هایی که خراب بود، تعمیر می شد . چند نفر هم سالاد سیب زمینی و هات داگ درست کرده بودند و از همه پذیرایی می کردند . ناگفته نماند که همه این خدمات هم رایگان بود . چند ساعت بعد از پایان مسابقه ، در کنار جاده اصلی شهر ، بچه ها دوباره دوچرخه سواری می کردند اما بدون کلاه ایمنی